Από τη συνέντευξη στην κυρία Αγγελική Μπομπούλα (Ελεύθερος Τύπος)
Ποια είναι για σας η υπέρβαση στον λογοτεχνία στο σήμερα; Ποιες είναι οι λογοτεχνικές σας εμμονές και η πρόταση που καταθέτετε μέσα από το έργο σας;
Η ίδια υπέρβαση που καλούμαστε να κάνουμε και στη ζωή. Να επαναφέρουμε στην τέχνη και στην καθημερινότητά μας, τα βασικά και τα ουσιαστικά που χάσαμε και ξεχάσαμε, και πάλι στο προσκήνιο. Να επανεξετάσουμε τα δεδομένα και αυτονόητα, να ξαναβρούν οι λέξεις τη σάρκα και το αίμα τους. Στα μεγάλα λόγια έχει το παν ξοδευτεί.
Εμμονές μου ήταν και παραμένουν οι ενοχές και η επιθυμία. Ο κρυφός μηχανισμός της γλώσσας και της ζωής. Το ανείπωτο και το ανίδωτο που μας καθορίζει.
Τι πραγματεύεται το νέο σας βιβλίο “Αιώνια επιστροφή”;
Το αιώνιο που εμπεριέχει η στιγμή. Αν μου ζητούσατε να σας το πω με μια φράση. Μια γυναίκα που είναι κυριολεκτικά χτισμένη μεσ' στα βιβλία, συναντά κάποια στιγμή ένα νεαρό ζευγάρι που ούτε καν το προσέχει στο σινεμά. Συγκεκριμένα στον “Στάλκερ” του Ταρκόφσκι που μας μιλά για τη Ζώνη των Επιθυμιών. Οι τρεις ήρωες θα ξαναβρεθούν, θέλουν δεν θέλουν, πάλι και πάλι, θα αλλάξουν με το παρόν τους και με τη στάση τους, αυτό που θεωρούσαν παρελθόν, την ίδια την αντίληψη της ζωής. Καθοριστικό ρόλο παίζουν και πάλι οι συγγραφείς και τα βιβλία (εκδότρια η βασική ηρωίδα), και η “Θυσία” του Ταρκόφσκι, με τον βουβό Καθηγητή που θυσιάζει τον Λόγο για να σώσει τον κόσμο, τον Όττο τον ταχυδρόμο που μας μιλά για την νιτσεική “αιώνια επιστροφή”.
Η ζωή με το νόημά της, ο έρωτας και το σώμα, ο θάνατος και το αεί υπάρχον, στο κόκκινο. Εάν δεν αγγίξεις τα όρια, αρνείται να σου αποκαλυφτεί ο μέγας άγνωστος εαυτός σου και ο βασικός πυρήνας της ζωής. Αβρόχοις ποσί, όχι... ψάρι δεν πιάνεις, αλλά αγνοείς και την ίδια την θάλασσα, στη τελική.
Γράφτηκε για το βιβλίο σας πως “η εγκεφαλικότητα της γραφής έχει υποχωρήσει μπροστά στην ωμότητα του ερωτικού πάθους”, Ποιο είναι το σημείο συνάντησης ζωής και λογοτεχνίας;
Γεγονός είναι ότι είμαι λιγάκι της... εσωτερικής μουρμούρας, αλλά έτσι έχω μεγαλώσει και ίσως θα πρέπει και να το αποδεχτώ, έτσι έχω φτιαχτεί. Λογοτεχνία και ζωή ήταν για μένα από παιδάκι το ίδιο πράγμα, συγγενής μου η... Καρένινα και ο Μίσκιν, και η Αλίκη μαζί μου στην... τρύπα του κουνελιού. Αλλά ό,τι έχω γράψει διαθέτει και την αλήθεια μου. Και από δικής μου πλευράς, νομίζω, πάντοτε σωματικά, σχεδόν... ωμά. Εξάλλου αυτό είναι και η βασική μου επιδίωξη: μια γλώσσα σωματική, όλα τα άλλα, πάει, ξοδεύτηκαν! Μακάρι να μπορούσα να τα πω με σύμβολα, με γεύση και πάνω απ' όλα με.. αφή. Αυτό και προσπάθησα. Μια ιστορία δια της... αφής. Που άλλοτε τραυματίζει κι άλλοτε χαιδεύει. Μπα, θαρρώ πάντα παραήμουν... σωματική.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Οι απαντήσεις μου στη συνέντευξη της Κυρίας Αγγελικής Μπομπούλα, στον Ελεύθερο Τύπο, την οποία και ολόθερμα ευχαριστώ
