Σώμα- Δωμάτιο
Είπες: φυλακισμένος
Κι είπα: μόνη μου
Είπες: ασφυκτιώ
Κι είπα: κουράστηκα
Αλλ' όμως συμφωνήσαμε
στο βασικό,
Τίποτε απ' ό,τι γίνεται
δεν μας αρέσει.
Φωτιά
και πάθος
Κάηκα
απ' την επιθυμία,
Θεός
Για κείνο που είναι
και δεν φαίνεται
ποτέ δεν θα φανεί
όσο θα μας βαραίνει
αυτό το σώμα
τα ίδια θα λέμε
αποζητώντας ακριβώς τα ίδια
ξαφνιασμένοι
Μόνοι μας πάντα
Ακόμα και στον Έρωτα
όταν υποτίθεται πως γινόμαστε ένας.
Αλλ' έτσι φθάνει ο καθένας'
Μόνος.
Καληνύχτα,
Καλημέρα,
Φτάνει να σε αναγνωρίζω
κάθε φορά.
Σα. 29 – Κυ. 30 Μαίου Ρόδος, Παλιό Λιμάνι
Άσπρα, λινά σεντόνια
Όπως ο γάμος μας.
Λευκός κι αμόλυντος
με μυρωδιά
άφτερ σέιβ
και χλωρίνης.
Μυρτώ
με άρωμα λεμονιού
που λούζουν τους
ετοιμοθάνατους.
Εδώ να μείνεις,
“ενθάδε κείται η γυναίκα μου”,
το γράφει στο κουδούνι
η απουσία.
Ούτε όνομα
ούτε αύριο
“εδώ θα γίνει ο τάφος μας”,
είδες ποτέ πουλί
να δραπετεύει απ' το κλουβί του;
Άσπρα κελιά!
Δες, αγάπη μου,
για σένα τα ετοίμασα,
έτσι σε θέλω,
σαν την Οφηλία,
λευκή κι αμόλυντη,
στους πέντε δρόμους
τρελή.
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
“άδεια δωμάτια” πάντα και... προσεχώς.
