δημοσιεύθηκε
στο diastixo.gr
“Λευκή
ρεβάνς” της Αργυρώ Μαντόγλου, Εκδ.
“Ψυχογιός”, σελ. 408,
“Όλοι
φοράμε μάσκες. Είτε το ξέρουμε είτε όχι.
Το πρόβλημα είναι με εκείνους που φοράνε
μάσκες δηλητηριώδεις και νομίζουν πως
μπορούν να απαλλαγούν όποτε το θελήσουν,
αλλά η μάσκα πια δε γίνεται να αφαιρεθεί:
το πρώην πρόσωπό του έχει αλλοιωθεί
ανεπανόρθωτα”.
“Μάσκες
είναι και τα πρόσωπά μας”.
Στο
καινούργιο μυθιστόρημα της Αργυρώς
Μαντόγλου, μια Πολυτίμη που είναι
τηλεφωνήτρια, μια Ευρυδίκη που δουλεύει
σε ταξιδιωτικό γραφείο, η Αντιγόνη που
είναι πλαστική χειρουργός, μια Μαριάννα
που είναι ήδη νεκρή μα ωστόσο ένα μέιλ
της επιμένει σε “παρουσίες”, μια
Ελισσάβετ που είναι Έλσα και είναι
συγγραφέας και ένας άντρας που απαντά
ως paranormal,
λειτουργεί
σαν Ζορό ο εκδικητής, είναι ο άνδρας της
κερδισμένης μέρας (γεννήθηκε την 29η
κάποιου Φεβρουαρίου), “ζει από τύχη,
αγαπά κατ' επιλογήν και μεταμορφώνεται
καθ' έξιν” και μια σειρά από μικρά
εγκληματικά οικογενειακά μυστικά. Ένας
άντρας που ψάχνει μέσα σε ξένα σκουπίδια.
Ήρωες
που συναντούνται τυχαία, σε μια Αθήνα
που σπάνε βιτρίνες και σκοτώνονται
μαθητές, στο Λονδίνο που εκρήγνυνται
βόμβες και σε ένα νησί όπου ο θύτης και
το θύμα ετοιμάζονται για το μεγάλο
φινάλε.
Η
αφήγηση πολυπρισματική, με επίκεντρο
πάντα μια Μαριάννα νεκρή και με ένα
τατουάζ σκαραβαίο στο χέρι που είναι
το εσαεί τέλος. Με εγκιβωτισμένο ένα
βιβλίο μέσ' στο βιβλίο. “Το αμάρτημα
του πατρός μου”, η συγγραφέας του πιστή
στο αρχικό παιχνίδι με τις μάσκες, {έργο
σε εξέλιξη της Ε.Λ} είναι αυτή τελικά
που θα βάλει την τελεία στης ζωής τους
το κείμενο.
Αντιμετωπίζοντας
τα όλα στην αρχή σαν
“ξένη πλοκή”. Έτσι ακριβώς εκφράστηκε
για την οικογένειά της. “Ξένη πλοκή”.
Στην
πορεία μια σειρά από ασύνδετους φόνους.
Τα
θύματα “καμία μεταξύ τους σχέση, πέρα
από την ηλικία τους: όλοι γεννημένοι
την ίδια χρονιά”. Ο θύτης, ένας άνδρας
μ' αγγελικό πρόσωπο που μισεί τους
καθρέφτες, ενεργεί μόνος του πιστός σε
μια λίστα, ποτέ δεν αναρωτιέται τους
λόγους, ακολουθεί αυτή τη λίστα.
Τα
θύματά του, από κάποιο σημείο και μετά
“γυναίκες
που αγαπούν τον ίδιο άντρα”, και γι'
αυτό και “εκτεθειμένες στον ίδιο
κίνδυνο”. Και μια ζωή σαν τον άνεμο, ή
θα λυγίσεις, ή σπας. Ο κόσμος, όπως τον
πίστευε ο αυτόχειρας πατέρας του, “μια
ασθένεια”.
Εγχειρίδιο
σωτηρίας, σελίδες με “Α! Και ΑΧ!” Μια
φωτογραφία παλιά με παιδιά, και ένα
ξεχασμένο βιβλίο.
Το
αποτέλεσμα, ένα βιβλίο ματριόσκα.
Αστυνομικό κατ' αρχάς, υπαρξιακό για
την τρομοκρατία του τυχαίου στο τέλος.
Με τα όρια θύτη και θύματος τόσο θολά,
με τα πρόσωπα να μπερδεύονται, τελικά,
με το προσωπείο. Με την πρώτη της λίστας,
έσχατη, εντέλει. Με τους μυθιστορηματικούς
ήρωες να αποφασίζουν γι' αυτούς της
ζωής, με τον τρόπο ανάγνωσης ν' αλλάζει
όλα τα δεδομένα. Και για τούτο και...
άκυρη η ρεβάνς!
Ένα
ευφυές, σαν παρτίδα σκακιού, γοητευτικό,
τελικά, βιβλίο.
