“Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη” της Μάρως Βαμβουνάκη

“Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο από τα λόγια, της έλεγε. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές. Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί είναι η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας εγωπαθής διαλέγει και ρόλο αγίου, μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη. Όμως σκοπός του δεν είναι το έλεος, είναι ο αυτοθαυμασμός, η επίδειξη, ένας θρίαμβος στους γύρω. Μην εμπιστεύεσαι τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Δε συμπονάς όσο νομίζεις. Συμπονούμε και από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Eίναι ο φόβος μη συμβεί και σ’ εμάς το ίδιο κακό και προληπτικά το προβάρουμε. Πάντα εγώ! Ο πλησίον μένει απόμακρη γη. Η ουτοπία του άλλου! Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς στην ψυχανάλυση, προορίζεται για τις πληγές, μετά χρειάζεσαι την πνευματική περιπέτεια, μόνη σου. Όπως πας σε ορθοπεδικό αν σπάσεις ένα πόδι. Θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει να βαδίζεις, ούτε το δρόμο, ούτε βέβαια τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου!” υγ. Η αγαπημένη της λέξη: Τώρα, σαν την γερόντισσα. Και Ελευθερία. Μαζί με την Αγάπη. Έτσι λοιπόν καταλύοντας “το παραμύθι της εύκολης ζωής” η Μάρω έρχεται να μας υπενθυμίσει την όντως ζωή και το Αυριομυστήριο.