“η αναγνώριση προσώπου υπάρχει από τότε που γνωριστήκαμε” επειδή ναι, αναγνωρίζονται δεν γνωρίζονται οι εραστές

Γιώργος Γλυκοφρύδης  “Hotel Chelsea” εκδ. Ψυχογιός

 

η ερωτική κίνηση μέσα στο σταματημένο σύμπαν.

 

“η αναγνώριση προσώπου υπάρχει από τότε που γνωριστήκαμε” επειδή ναι, αναγνωρίζονται δεν γνωρίζονται οι εραστές.

 

 

“H τέχνη είναι η τέχνη. Όλα τ' άλλα είναι όλα τ' άλλα”.

 

Κι ο έρωτας? Τι είναι ο έρωτας? Τύχη? Δικαίωμα? Αξίωμα? Η εξίσωση που σ' άλλους βγαίνει σ' άλλους δεν βγαίνει?

 

Όπως και να 'χει ο Γιώργος Γλυκοφρύδης στα περί έρωτος είναι μεγάλος μάστορας, τελικά. Αρκεί στο πρώτο κεφάλαιο, η πρώτη σελίδα:

 

“Τα μαλλιά της στο μαξιλάρι. Αυτό ήταν το σημαντικότερο. Τα μαλλιά της στο μαξιλάρι”.

 

Τα μαλλιά της που γίνονται σκάλα στο χρόνο, στο χάος, στο δρόμο, στην απόλυτη καταστροφή. Τα μαλλιά της (με τις φακίδες της) που αλλάζουν πρόσωπα, επανέρχονται αλλά είναι πάντοτε εκεί, τόσο πολύ θεικά, τόσο πραγματικά, τόσο σπαρταριστά ζωντανά, απ' εαυτού τους “Η τέχνη”.

 

Στο καινούργιο βιβλίο του Γλυκοφρύδη ο έρωτας, ο απόλυτος έρωτας βρίσκεται εκεί, ολοζώντανος και παρών μέχρι την 38η σελίδα.

Ένας άντρας συναντά μια γυναίκα, ο Στέφανος τη Σάρα κι οι δυο μαζί αναδημιουργούν τον κόσμο. Όλα είναι στο βιβλίο εκεί, σε κάθε γραμμή, σαν τη Σαχάρα στον κόκκο του φουστανιού της Μποβουάρ, ο Γλυκοφρύδης είναι μανούλα σ' αυτό, λοιπόν το τολμά και το καταφέρνει.

Ένας αγάπησε μια, απόλυτα, εντελώς αρχετυπικά, κι όλος ο κόσμος βρίσκεται εδώ, στα μαλλιά της, στα μάτια της, στα δάχτυλα, στο στήθος της, στο σώμα της, στον ύπνο της και στο ξύπνο της, στις φακίδες της και στα πόδια.

Κι όλα ξαναρχίζουν για να τελειώσουν εδώ ή μάλλον εκεί, εκείνη την 11η Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους.

Έτσι “Εκείνη που ήταν η πιο όμορφη του κόσμου” έπεφτε προς τα κάτω μαζί με το κτίριο, που έπεφτε βαθμιδωτά. Κι εκείνος στο Ηράκλειο δίχως αυτήν πια να αγωνίζεται να παραμένει Εκείνος.  Με ότι του απόμεινε. Τραύμα και έγκαυμα όλος.

 

Ο συγγραφέας σ' αυτό τον έρωτα, σ' αυτή την τρέλα της απουσίας πετά. Με φράσεις καινούργιες για ό,τι αιώνιο, ζει και κατορθώνει με τη σειρά μας κι εμείς να τα διαβάσουμε και να ζήσουμε όλα.

 

Εξάλλου ο ήρωάς του είναι δημιουργός, συγγραφέας κι ο ίδιος και ξέρει από χρόνο. Κι από ραντεβού ξέρει. Μαζί της, σ' ένα αλλόκοτο ραντεβού εκείνο των εκατό χρόνων.

 

Ο συγγραφέας για να αγγίξει το αίνιγμα του χρόνου θα πρέπει να συνυπάρξει με το δικό της άφθαρτο χωροταξικά, ο Χώρος είναι Χρόνος και Τρόπος, υπάρχουν Τόποι απ' όπου κανείς μπορεί να τα δει και να τα ζήσει ή να τα ξαναζήσει όλα.

Εξάλλου μπορεί κι ο πυρήνας του να είναι ακριβώς εκεί:

“Δυτική 23η Λεωφόρος στη συνοικία Τσέλσι, εκεί όπου στο νούμερο 222 ορθωνόταν το Chelsea Hotel”.

Κι από κει και μετά όλη η ζωή και το παρελθόν όπως και το ξενοδοχείο είναι ένα μουσείο και ένα διαρκές ταξίδι στον Χρόνο.

Με το ίδιο πρόσωπο, της αιώνιας αγάπης του. Με ένα άλλο πρόσωπο...

Όπως και να 'χει εκείνο το επαναλαμβανόμενο είναι το βασικό κι είναι αυτή, ο έρωτάς τους που είναι Τέχνη Ζωής, η σχέση τους που είναι πάνω και πέρα απ' τον Χρόνο.

Για την Συνάντηση, ο Χώρος αρκεί.

Κι είναι αυτό ακριβώς το ξενοδοχείο.

 

Ένα βιβλίο που είναι πολλά βιβλία μαζί, ακόμα και στην πρώτη του ανάγνωση εναλλάσσονται είδη. Ποιητικό και Ερωτικό στο πρώτο κεφάλαιο. Βαθύτατα Υπαρξιακό στο Δεύτερο, σχεδόν επιστημονική φαντασία, μαγικός ρεαλισμός, θα μπορούσε να πει κανείς και μεταφυσικό, στο τρίτο του σκέλος.

 

Το αποτέλεσμα, μια αλληγορία για το άφθαρτο. Για τον έρωτα και την τέχνη δίχως όρια χρονικά, δίχως τέλος.

Για τον Χώρο που λειτουργεί ενίοτε και ως παράλληλο σύμπαν.  Για τα πρόσωπα και για τα προσωπεία, για τους “απεσταλμένους”. Για τις Τυχαίες Συναντήσεις που όπως είπε κι ο Μπόρχες είναι, τελικά, ραντεβού. Για την Πραγματικότητα που είναι εικόνα σχεδόν μαγική για το “γιατί” εν τέλει, της ίδιας της Τέχνης.

 

Με ρυθμούς που αλλάζουν, ερωτικοί και νωχελικοί στην αρχή, ασθματικοί και εφιαλτικοί, άλλοτε αργοί κι άλλοτε σαν τα κινούμενα σχέδια, ο Γλυκοφρύδης στήνει την δική του Καρένινα σχεδόν κινηματογραφικά με αντίπαλο την Τρομοκρατία ή μάλλον το Πεπρωμένο αυτή τη φορά, έτσι κι αλλιώς πάντοτε βάζει το χεράκι της η εποχή, αλλά υπάρχουν και πράγματα όπως η Τέχνη κι ο Έρωτας που της ξεφεύγουν, πάντα θα της ξεφεύγουν.

 

Κι ας επιμένει ο Νικόλας “δεν πέθαναν μόνο έρωτες τότε, καημένε, πέθανε ο πλανήτης”, ο Στέφανος που τα έζησε και τα γράφει ήδη ξέρει:

“Δεν υπάρχει τέλος σ' αυτούς τους δρόμους” όλα είναι “πίνακας που κινείται”, όπως μόνον εκείνος που έχει χάσει τα πάντα, το ξέρει.

 

Και για να κλείσω όπως ξεκίνησα, ακριβώς όπως και το βιβλίο, κυκλικά:

όλα σ' αυτό το μυθιστόρημα είναι

“η ερωτική κίνηση μέσα στο σταματημένο σύμπαν”.

“η αναγνώριση προσώπου – που- υπάρχει από τότε που γνωριστήκαμε” επειδή ναι, αναγνωρίζονται δεν γνωρίζονται οι εραστές. Γιατί αυτοί, μόνον αυτοί, μπορούν να παρέμβουν στην Ιστορία. “Έχουμε παρέμβει στην Ιστορία” δεν έχει σημασία ποιος το λέει απ' τους δυο. Όσο κι αν φαίνονται τα “εκατομμύρια σκουληκότρυπες που υπάρχουν, υπάρχουν παντού”, “συνήθως βγάζουν σε συγκεκριμένους τόπους και χρόνους”, επιστημονική φαντασία.

Οι εραστές πάντοτε σ' αυτή τη γη, όπως και οι δημιουργοί έχουν, θα έχουν, τον δικό τους αλλόκοτο αλλ' υπαρκτό γι' αυτούς χωροχρόνο.

 

Αυτά και Γλυφρυδάκη πολύ σ' ευχαριστώ για την τιμή. 

 

Από την παρουσίαση του βιβλίου στο Floral.