Όταν ο Ταρκόφσκι γύριζε τον “Στάλκερ” βασισμένος στη νουβέλα των Μπόρις και Αρκάντι Στρουγκάρσκι “Πικ νικ στην άκρη του δρόμου”, όλοι μιλούσαν “για επιστημονική φαντασία”, και επειδή είχε την σφραγίδα του μεγάλου ρώσου να το αποκαλούσαν λυρικό, υπαρξιακό δράμα. Μετά το Τσερνόμπιλ όμως όλοι μιλούσαν για έργο προφητικό. Τα έχει αυτά η τέχνη. Καταλύει τον χρόνο και μπορεί και βλέπει το μέλλον.
Κατ' όμοιον τρόπο, η Μάργκαρετ Άτγουντ υπογράφοντας το επιστημονικής φαντασίας της έργο “Η χρονιά της πλημμύρας” “φωτογραφίζει” τον ιαπωνικό πυρηνικό εφιάλτη, καθρεφτίζει τα εν δυνάμει όσα ερεβώδη στην εποχή μας μπορεί να συμβούν.
Από τον εφιάλτη του διαδικτύου “Πρόσεχε τις λέξεις. Πρόσεχε τι γράφεις. Μην αφήνεις ίχνη” και τα δαχτυλικά αποτυπώματα της γραφής “Όσο για το γράψιμο, είναι επικίνδυνο γιατί διευκολύνεις τους εχθρούς σου να σε εντοπίσουν, να σε κυνηγήσουν, να χρησιμοποιήσουν τα κείμενά σου για να σε καταδικάσουν...” μέχρι μια αλλιώτικη πυρηνική πλημμύρα “Όμως τώρα που μας ρούφηξε η Άνυδρη Πλημμύρα, ό,τι κι αν σημειώσω δεν κινδυνεύω, γιατί αυτοί που θα μπορούσαν να το στρέψουν εναντίον μου λογικά είναι νεκροί”.
Φωτίζοντας την τέχνη για την ψυχή μας, ό,τι μας απομένει:
“Κι αυτό που γράφω είναι συνήθως το όνομά μου, στον τοίχο δίπλα στον καθρέφτη μ' ένα μολύβι ματιών. Ρεν. Το γράφω συνεχώς. Ρενρενρενρεν, σαν τραγούδι. Γιατί μπορεί να ξεχάσεις ποιος είσαι άμα σε τρώει η μοναξιά”...
Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής
