Για την “Αιώνια Επιστροφή” (Εκδ. Ψυχογιός) στο
BookBar
γράφει η Ελπίδα Πασιμιχάλη
Η «Αιώνια επιστροφή της Ελένης Γκίκα δεν είναι ένα συνηθισμένο μυθιστόρημα. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πεζογράφημα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μετα-μυθιστόρημα ή ακόμη και πεζοποίημα. Στις σελίδες του αισθάνθηκα πως η λογοτεχνία παίρνει το ραβδάκι της μαγείας και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε τόπους φαντασιακούς, όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν έχουν πια καμία σημασία.
Με το ίδιο ραβδάκι μεταμορφώνει την καθημερινότητα σε κάτι υπερφυσικό όπου τα συναισθήματα κυριαρχούν, θριαμβεύουν και νικούν πανηγυρικά τις συμβατικότητες της ρεαλιστικής αφήγησης.
Η αφήγηση ονειρική και δαιδαλώδης κινείται ανάμεσα στη μυθοπλασία και την ανάμνηση.
Σκηνές φαντασιακές εναλλάσσονται με αποσπάσματα από την παγκόσμια λογοτεχνία τα οποία εντάσσονται με τον πιο χαρισματικό τρόπο στη δομή του κειμένου και συνεργούν στη δημιουργία ενός αυτόνομου έργου. Ιστορίες μέσα στην ιστορία και η αιώνια επιστροφή πίσω, στις απαρχές, στις λογοτεχνικές καταβολές και στις συντεταγμένες της συγγραφέως. Σαν κύκλοι επάλληλοι.
Το θηλυκό και το αρσενικό, ο έρωτας και το πάθος, ο πόθος και η αγάπη περνούν από την πλήρη απενοχοποίηση και αθωότητα στον απόλυτο αποκλεισμό και στη μοναξιά. Ένα βιβλίο που “παίρνει τον αναγνώστη από το χέρι” και τον ταξιδεύει στο δικό του εσωτερικό κόσμο, στο λαβύρινθο της δικιάς του ψυχής. Και αναγνωρίζει στις σελίδες του τα δικά του μυστικά τους δικούς του φόβους, τις δικές του αναστολές και διαψεύσεις, τις δικές του αδυναμίες και τις δικές του υπερβάσεις.
Ελπίδα Πασιμιχάλη, BookBar
