“Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία”. Σίγμουντ Φρόυντ αυτό, όσο κι αν ξέρω ότι δεν σας παρηγορώ. Αλλ' ευτυχώς που για όλους μας υπάρχει, έξω από την τέχνη, και η προσωπική εμπειρία. Βιβλία που στήθηκαν πατώντας στα κάρβουνα, πίνακες ολοφώτεινοι πια αλλά μιας εποχής ζόφου, μουσικές που εξακολουθούν να μιλούν την γλώσσα του Θεού αενάως κι εμείς που ό,τι γίναμε, μέσα από τα δύσκολα γίναμε, τα δύσκολα που το μοναδικό που αφήνουν, τελικά, είναι η ίδια λύση της αινιγματικής δυσκολίας.
Αλλά εκείνη την ώρα, ούτε λόγος, χανόμαστε! Ο χρόνος κολλημένος στο ζόρι μας και το βιβλίο της ζωής σα να μην έχει παρακάτω σελίδες. Υπάρχει ένα... κόλπο, συνήθως πιάνει, το κάνω όταν πνίγομαι, αρχίζω να ξεφυλλίζω κάποιο παλιό μου ημερολόγιο. Πόσα έπρεπε, όφειλα, γίνανε, άλλαξαν, ήρθαν ουρανοκατέβατα και εκ των υστέρων ολόθερμα καλωσόρισα...
Κι ύστερα, είναι κι ο Φρόυντ που επιμένει, δύσκολα χρόνια, όμορφα χρόνια! Τα χρόνια που μας έκαναν, ό,τι γίναμε!
Ρωγμή μέσ' στο χρόνο, και ο Χρόνος του Αρσένι Ταρκόφσκι:
“Αποχαιρετώ όλα όσα ήμουνα και ζούσα,
όσα περιφρονούσα, μισούσα, αγαπούσα.
Της νέας ζωής την αρχή κρατώ,/ το δέρμα της χτεσινής μέρας τ' αποχαιρετώ”...
ΥΓ. “Την κινούμενη σφαίρα στο χέρι μου πια δεν κρατώ
κι ούτε λέξη χωρίς λέξη δεν θα σας πω...”
Αρσένι Ταρκόφσκι (όπως κι ο τίτλος του ποστ) από το βιβλίο “ΧΡΟΝΟΣ Είκοσι πέντε στάσεις στο ποιητικό του έργο”, μετάφραση: Μαξίμ Κισιλιερ- Λίνος Ιωαννίδης, Εκδ. “Ίνδικτος”.
