“Μερικοί θέλουν να πάνε στην Ανάσταση χωρίς να περάσουν από τον Γολγοθά”. Δεν ξέρω γιατί βρίσκω τόσο παρηγορητικό τον Ταρκόφσκι και την Γαβριηλία. Ειδικά φέτος το Πάσχα. Ενδεχομένως για την υπόσχεση της Ανάστασης. Και επειδή το είχε πει ο Όττο ο ταχυδρόμος τόσο σοφά και ταπεινά στη “Θυσία”: “το περιττό είναι αμαρτία”. Και επειδή θα το διαπιστώσει με κόστος στη συνέχεια ο Καθηγητής: “ολόκληρος ο πολιτισμός μας είναι κτισμένος στο περιττό”. Τολμώντας και επιτυγχάνοντας σαν τον Ρώσο δημιουργό του, την υπέρτατη θυσία.
“Ο Θεός όταν θέλει να βοηθήσει κάποιον, κι από πέτρες δημιουργεί “παιδιά του Αβραάμ”, επιμένει επαληθεύοντάς το με την ίδια της τη ζωή η Γαβριηλία. Από την Κωνσταντινούπολη στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ινδία, στην Αίγυπτο και στα Πατήσια μετά, με γεμάτη καρδιά κι ένα διαρκές ναι στη διάθεση, δίχως ούτε μια δραχμή στην τσέπη. “Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης”, είναι θέμα οπτικής. Κι υπήρξαν άνθρωποι, υπάρχουν, γιατί όχι; οι οποίοι ζουν μόνιμα στην Χαρά της Ανάστασης. Ας θυμηθούμε το παιδί στην Ταρκοφσκική “Θυσία” πως αξιώνεται να δει ανθισμένο το ξερό κλαδί. Διότι η όντως ζωή δεν είναι μονάχα απλή αριθμητική.
Καλό Μάη να έχουμε,
Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής
